درختان، پیامبران خاموش زمینند. آنان به زبانی که ما نمی‌فهمیم، عظمت خداوند را تسبیح می‌گویند که «یُسبّح لِلّه ما فی السموات و ما فی الارض...»

پرندگان در زمزمه دائم خویش، ذکر ابدی دوست را می‌خوانند.
رودخانه، آیینه‌ای ابدی که به هیچ سنگی شکسته نمی‌شود.
آیینه‌ای که هم ماهِ شبانه در آن شنا می‌کند و هم آفتاب، گیسو در آن می‌شوید.
ای کاش می‌توانستیم با زبان «نسیم»، با جنگل سخن بگوییم!
ای کاش می‌توانستیم کلمات ماهی‌ها را لب خوانی کنیم!
ای کاش زبان «دارکوب» را بلد بودیم، وقتی که آرزوهای درخت را نقطه چین می‌کند!
ای کاش همچون حضرت سلیمان علیه‌السلام ، زبانِ مورچگان را می‌فهمیدیم!
ای کاش با زبان طبیعت آشنا بودیم!
ای کاش می‌توانستیم رازهای طبیعت را درک کنیم!
آن وقت، از روی هیچ ساقه تردی با بی‌اعتنایی رد نمی‌شدیم،
روی حریم هیچ گلی پا نمی‌گذاشتیم، خلوت روشن هیچ چشمه‌ای را گِل آلود نمی‌کردیم، هیچ پروانه‌ای را لای کتاب‌هایمان... 

لطفا به ادامه مطلب بروید

سیزده بدر سیزدهمین روز فروردین ماه و از جشن های نوروزی است. در تقویم‌های رسمی ایران این روز (سیزده بدر) روز طبیعت نامگذاری شده‌است و از تعطیلات رسمی است.برخی بر این باورند که در روز سیزده بدر باید برای راندن نحسی از خانه بیرون روند و نحسی را در طبیعت به در کنند. بعد از سیزده به در، جشن های نوروزی پایان می پذیرد.

سخن پیرامون جشن «سیزده بدر»، همانند دیگر جشن های ملی و باستانی ایران، نیاز به پژوهش زیاد و مقدمه چینی ای طولانی دارد، به ویژه جشنی مانند سیزده بدر با این گستره ی برگزاری و سابقه ی طولانی که این پهنه و زمان تغییراتی ژرف در آیین ها و مراسم ویژه ی این روز ایجاد کرده است.در این راستا کوشش بر این بوده است تا خردورزانه ترین و مستندترین گفتارها، نوشتارها و نگرش ها را در این زمینه جشن سیزده بدر گردآوری کنیم.

بهتر است در آغاز، پیشگفتاری پیرامون عدد ۱۳ و روز سیزدهم و اینکه آیا این عدد و این روز در ایران و فرهنگ ایرانی نحس است داشته یا نه فراهم آوریم :